Ik stond vanmiddag weer op het schoolplein om mijn lieve dochters op te halen.
Tussen de ouders in kijk ik naar binnen en zie alle kinderen zitten.
En ineens overviel het me weer...
Ze zitten daar.
In rijen. Op een stoel. Rug recht.
Stil zijn en stil zitten. Luisteren.
Urenlang. Elke dag opnieuw.
En ik denk alleen maar:
Waarom vinden we dit normaal en waarom doe ik mijn meiden dit aan?
Kinderen horen te bewegen.
Zelf te ontdekken in plaats van leren wat iemand anders wil dat ze leren.
Ze moeten zelf vallen. Opstaan. Ruzie maken. Bouwen. Spelen in de natuur.
Hun lijf gebruiken. Hun stem. Hun verbeelding. Eigen creaties. Eigen identiteit onderzoeken.
Maar nee.
Ze moeten stil zitten. Bijna 5 uur per dag.
Volgen wat er van ze verwacht wordt.
Elk kind is uniek, maar zo worden ze niet behandeld.
Ze moeten presteren volgens 1 bepaalde norm.
Ik voel daar zoveel bij...
Stel je eens voor. Je kind is fucking creatief en zou daar later iets mee kunnen doen.
Een passie volgen en daarmee succesvol worden. Met die creativiteit.
Maar als het kind niet oppast wordt die creativiteit er op school uitgeperst.
Omdat ze met alles mee moet. En vaak als een kind super creatief is, dan is het minder of slecht in rekenen. (zoals ik)
Maar wat gebeurd er dan?
Precies.. Het oudergesprek..
De juf zegt dat ze zich zorgen maken, want het kind loopt achter met rekenen. (alleen het woord al... achterlopen)
Kind krijgt bijles want ze loopt achter
Focus ligt dus voornamelijk op waar het beter moet.
Kind wordt onzeker.
Geen zin om creatief te zijn, want ze moet stampen voor rekenen.
Passie wordt niet verder ontwikkeld en kind komt chagrijnig, onzeker en zonder creativiteit van school. Geen idee wat ze wil gaan doen later.
Het rekenen is inmiddels iets beter geworden door alle bijlessen. Maar ja.. Wat moet ze ermee, want daar liggen haar talenten niet.
En allemaal omdat een kind met bakken creativiteit wordt afgerekend op sommen.
Een gevoelig kind wordt gezien als lastig.
Een energiek kind wordt gezien als ADHD-er en krijgt die stempel op zijn hoofd.
En voor je het weet… is er weer een onzeker mens geboren.
En het is niet het kind dat faalt.
Het systeem faalt het kind..
We maken volgzame, brave leerlingen. Klaargestoomd om stil te blijven, gewoon te blijven en vooral niet je hoofd boven het maaiveld uitsteken.
En 5 dagen per dagen per week voor 40 jaar lang je de pleuris werken, zodat je in je huis kan blijven wonen.
Maar waar zijn de vrije denkers?
De makers?
De dromers?
Dus ik stond daar vanmiddag weer op het schoolplein.
Tussen honderden andere ouders.
En ik dacht: Ben ik nou gek? Waarom zien jullie dit niet?
Want ik blijf het aan alles voelne: Dit systeem klopt niet.
En zolang we doen alsof het normaal is, blijft het bestaan.
En als ik erover nadenk doet mijn hart echt pijn.
Misschien is het tijd dat meer mensen dit hardop gaan zeggen.
Het wordt tijd om iets nieuws te bouwen.
Want kinderen verdienen zoveel meer dan dit.
Jeff
Reactie plaatsen
Reacties