Ik heb al bijna vier jaar geen contact meer met mijn vader.
Door een discussie die ik met zijn vrouw had, besloot mijn papa dat een leven zonder mij (en mijn kinderen) fijner was.
En dat ging via een kort bericht. Ongeveer zo:
"We willen je niet meer zien en ik wil dat je ook niet reageert op dit bericht"
En dat deed pijn. Man, wat heb ik gehuild. En vaak. Eerst een keihard gevoel van (weer) afgewezen worden.
Niet gezien voelen. Shit wat deed dat pijn.
Het brein gaat dan snel in de verdediging, waarop dit machteloze gevoel plaatsmaakte voor boosheid.
Jezus, wat een lul. Één discussie waar ik direct al 33x voor sorry had gezegd en dat dit via een apje?
Zo je kind aan de kant schuiven. Nou dan ben je mij niet waard ook!...... en weer huilen...
En ik zeg eerlijk... Nu ik zelf vader ben.. .snap ik mijn vader nu nog minder...
Maar – misschien gek – ik vond het ook reuze interessant wat er allemaal gebeurde. In mezelf. In mijn systeem.
Vooral het zelf de verantwoordelijkheid nemen. Ik heb daarom meerdere familieopstellingen gedaan. Veel gelezen. Veel gehuild. En vooral... gevoeld.
Geen strijd. Geen oordeel meer. Geen boosheid meer.
Sterker nog.. Ik voel zijn trauma. Ik zie zijn onvermogen.
En het is oké.
6 maanden geleden stuurde ik hem nog een WhatsApp:
"Pap, ik wil alleen zeggen dat ik van je hou. Dat het oké is. Dat ik je dankbaar ben dat ik het leven van jou heb gekregen. En dat ik geen boosheid voel."
Geen reactie natuurlijk...
En dat wist ik, dus had ik tegen mezelf gezegd: " Ok Jeff.. geen verwachtingen. Blijf zuiver"
Maar toch raakte het me. En dat is oké..
Laatst hoorde ik via via dat het niet goed met hem gaat.
En ik had het er met mijn zus over.
En ik merkte da het me niet zoveel deed.
Ik vond het naar voor hem, maar ik voelde weinig.
Geen emotie...
“O jee,” dacht ik...
Verdedigingsmechanisme aan???
Of… is dit gewoon berusting?
Ik ben er eens goed op gaan zitten. Misschien beetje van beide.
En ik kwam tot iets wat simpel is, maar voor mij klopte:
Ik sta namelijk nog steeds open voor contact.
Als hij komt, zeg ik ja.
Maar ik ren er niet achteraan.
Mijn hart is open, maar wel beschermd.
En misschien is dat wél liefde.
Liefde met een grens.
En weet je wat misschien nog wel het meest raakt?
Dat ik bij mijn dochters voel: de ketting is doorbroken.
Dat ik niet hetzelfde patroon doorgeef. ( is geen afwijzing naar hem toe)
Dat ik wél blijf. Wél praat. Wél voel.
Dat ik de pijn heb omgezet in bewustzijn en liefde.
Er is niet één juiste manier om met dit soort dingen om te gaan.
Je kunt huilen én oké zijn.
Je kunt rouwen én loslaten.
Je kunt van iemand houden, en tóch kiezen voor jezelf.
Je kunt soms een bescherming actief hebben en dat is oké
In liefde loslaten betekent niet dat je afsluit.
Het betekent dat je jezelf niet langer verliest in wat je nooit hebt gekregen.
Papa ik hou van jou
– Jeff
Reactie plaatsen
Reacties